Kijk, er zijn kerstartikelen te koop bij de Action! Voor een paar rotcenten wandel je daar in de brandende zomerzon de deur uit met een bebaard kerstmannetje, in een wit of rood jasje en met een groen takje in zijn armen. Of een cadeautje. En gratis kerstballen erbij.

Schande!, lees ik op de sociale media. Want: het is pas  augustus. Nou en?

Voor mijn part staat er morgen al een chocolade paashaas met zijn lange tanden te grijnzen naast de zwembandjes bij Lidl en liggen de glimmende gele truien voor de Tour Dumoulin 2018 vast bij de Hema-worsten, net als de pretmutsen voor de carnavalsgangers en de broekriemen voor de ramadanvasters: gewoon het hele jaar door te krijgen.

Ik heb daar geen last van. Sterker nog, ik kan niet wachten tot bij Intratuin het sneeuwlandschap weer wordt aangelegd, liefst met een treintje erdoorheen, want waarom zouden we daarmee moeten wachten tot het buiten ook wit is? Doe niet zo white christmas-romantisch, zo noordelijk halfronds!  Denk je dat er in Australië sneeuw ligt met de kerst, of in Zuid-Afrika of Zuid-Amerika? Daar maken ze op 25 december jinglebellend van de hitte een bommetje in het zwembad, hoor.

En daarbij: kerstliedjes zijn ook mooi in mei, chocoladeletters smaken net zo lekker in maart. Ruimte voor iedereen graag.

In echt grote steden, zoals New York waren veertig jaar geleden al veel winkels ’s avonds gewoon open. En een aantal ’s nachts ook nog wel.

En nu, door de komst van internetwinkelen zijn wij virtueel ook a city that never sleeps geworden: alles is er, altijd, overal en wat we maar willen. De wereld een dorpswinkel.

Ja, hier ook. Groenten en fruit die niet in het seizoen zijn, halen we uit Nieuw Zeeland of Zuid-Amerika. Voetbalwedstrijden zijn niet alleen maar op zondagmiddag, maar beginnen op vrijdagavond al en gaan door tot laat in het weekeinde. Er is altijd voetbal.

Voor mijn part is er ook altijd Sinterklaas, zingende kinderen, malle gedichtjes en surprises –een nieuw tablet verpakt in een hoop hondenstront; met een leuk rijmpje in een luchtdichte koker erin. Da’s lachen. Waarom kan dat alleen op 5 december? Waarom niet het hele jaar door? Even twitteren of faceboeken en je hebt een kring van sinterklaasfetisjisten bij elkaar voor talloze heerlijke avondjes per jaar.

Weg met dat kalenderdenken!

Daarom zeg ik weleens: ach, was het maar altijd Kerstmis. Gezellig. Dat gevoel, dat vredige. The most wonderful time of the year,  maar dan all year long. Denk je eens in: het hele jaar Kerstbestanden in oorlogsgebieden, elke dag vrede zij met u. En empathie. En liefde. Daklozen worden geknuffeld, bedelaars verwend.

Action, we love you.

Nederland maakt zich druk, de straten moeten veiliger. Mee eens. Neonazi’s marcheren gewapend door steden, een straat verderop hakken extreme moslims je kop d’r af, op het zebrapad wordt je omver gekegeld door pizzascooters en op het fietspad scheuren oordopbromfietsers je voorbij –als je geluk hebt. En dan nog kan er een dronken vrijgezel op een Segway over je tenen rijden. Of een quad, een bierfiets of een Hells Angel op een Harley Davidson.

Bij Veilig Verkeer Nederland roepen ze in dit klimaat op tot, hou u maar even vast aan uw zadel, het afschaffen van de herenfiets. Dat is een damesfiets met een stang. Díe zijn pas gevaarlijk, zegt Veilig Verkeer Nederland.

Een bejaarde op een elektrofiets sprint je voorbij met 50 kilometer per uur, een peloton wielrenners zet de ellebogen wijd uit in het voorbijflitsen. Maar de herenfiets, dat is de ware boosdoener.

Nou weet ik wel dat een fiets met een stang ook onveilig kan zijn. Je zal maar dat kinderzitje achterop vergeten zijn en, met een brede zwaai van het rechterbeen over het zadel, proberen de herenfiets te bestijgen. Iedere vader heeft zo weleens met een bebloede bakkes op de kasseien gelegen. En als je bij een noodstop van het zadel naar voren glijdt, ontdek je een geheel nieuwe sterrenhemel. Maar verder?

Het is niet meer nodig, zeggen de veiligverkeermensen. De fietsen zijn tegenwoordig sterk genoeg. Vroeger moest de stang erop voor de lange afstanden, dat gaf meer torsiestijfheid. Tss, zo achterhaald. Alsof alleen mannen lange afstanden kunnen fietsen. Het is ook de tijdgeest, hè. Als je genderneutraal kunt schijten,  dan kun je ook genderneutraal fietsen, laten we eerlijk zijn.

Maar de sociale media ontploffen. Kom niet aan de man zijn stang! Hadden we niet net die sire-campagne, waarin jongens weer jongens moesten zijn? Op een genderneutrale fiets?? Elke jongen moet op zijn minst in zijn leven één keer op een herenfiets hebben gereden. Eerst met je ene been onder de stang door en als je groter wordt zelf op het zadel, de zwierige zwaai heb je dan al geoefend voor de spiegel.

Of, zoals vroeger, de aan huis bezorgende slagers en bakkers na proberen te doen, die met één soepele sprong in het zadel wisten te ploffen. En dan de onvermijdelijke keer dat het misgaat, wijdbeens. Het vormt je, die smak op stang maakt je tot een kwetsbaar mens.

Fietsen met je meisje op je stang naar je zolderkamertje. Je even Rutger Hauer voelen in Turks Fruit. Arme jongens van deze tijd. Zij moeten straks in de tegenwind die altijd waait op de fiets lieve woordjes roepen naar hun meisje, dat op de bagagedrager evengoed zere billen krijgt, maar de stang nooit gevoeld heeft. Enzovoorts.

Facebook, Twitter.

Binnenkort ook op Marktplaats. 'Te koop: tienduizend verkeersborden met een herenfiets erop.'

WAT VOORAF GING:

President Underwood SPREEKT TEGEN dat hij loog over zijn bemoeienis met zijn LIEGENDE ZOON en schuift de schuld af op de media. Het Congres stelt SANCTIES in tegen Rusland maar Underwood WEIGERT dagenlang de opdracht daartoe te tekenen. De president maakt RUZIE met Europa, Rusland, China en Venezuela en dreigt Noord-Korea aan te vallen. Hij ontslaat drie NAASTE MEDEWERKERS op rij, ziet zijn plan voor een ZORGWET weer mislukken en geeft VERRADERS binnen zijn eigen partij de schuld. De zo begeerde MUUR met Mexico komt maar niet van de grond en Underwood ontploft als hij hoort dat tientallen GENERAALS zijn TRANSGENDERVERBOD in het leger niet zullen uitvoeren. Hij vlucht steeds vaker naar LUXE GOLFRESORTS en noemt het Witte Huis een BOUWVAL. Steeds meer partijgenoten vermoeden dat de president IETS VRESELIJKS te verbergen heeft. Dan gebeurt het onvermijdelijke…

VOLGENDE WEEK:

Zal Underwood erin slagen meer BANEN te creëren door de MILITAIRE PRODUCTIE op te voeren in verband met de dreigende OORLOG in Azië? Zullen nieuwe Interstate-autobanen en Amerikaanse volkswagens de ECONOMIE verder aanjagen, zoals hij voorspelde? Hoever gaat Underwood in Noord-Korea, gebruikt hij de NUCLEAIRE optie? Gaat zijn DUITSE AFKOMST hem parten spelen bij zijn doel om de wereld naar zijn hand te zetten en een GROOT AMERIKAANS RIJK te stichten met een sterke LEIDER aan het hoofd?

En hoe groot is de invloed op zijn PRIVÉLEVEN? Zal zijn OOSTEUROPESE VROUW hem verlaten voor een RUSSISCHE MINNAAAR? Wat zijn haar ECHTE ambities? Zal zijn dochter FAILLIET gaan? Heeft zij een DUBBELE AGENDA? Zal zijn zoon het FAMILIEKAPITAAL verder verkwanselen? En waarom houdt Underwood permament zijn RECHTERARM langs zijn lichaam, zoals Russische GEHEIME AGENTEN dat doen? Wat speelt er binnen HOMELAND en waarom wordt er daar een MISSION TO KILL opgezet, waartoe dient die? Komt het gevaar wellicht VAN BINNENUIT?

Mis het niet, volgende week opnieuw een bloedstollende aflevering van House of Farts, seizoen 7.*

*Ook live te zien via CNN

Zo ben ik onlangs nog eens door een bos gelopen. Ik had behoefte aan wat rust en mij was verzekerd dat het nergens zo rustig is als in het Gooise bos. Er zijn daar geen beren of giftige slangen, maar slechts schichtige konijntjes en tamme hertjes. Nijntjes en bambi’s. En héél misschien wel kaboutertjes. Niks om je druk om te maken. Knapzak vullen, en gaan! Maar ja.

Ik was nog geen drie minuten aan het lopen op mijn stille wandelpaadje toen ik achter mij een korte, rauwe kreet hoorde. Hey!

Binnen twee seconden werd ik in de stekelige armen van een den gedreven door een pelotonnetje middelbare moddermannen in een te strakke fietslegging. Mountainbikers. Bij gebrek aan een berg fietsen die over een vlak bospad. Zo hard mogelijk. Wist ik niet.

Ik wilde ze nog wat naroepen, maar ik was afgeleid door een loslopende enge hond die nogal agressief in mijn kruis begon te kwijlen. In de verte zag ik nog net zijn druk bellende baasje.

Ik deed een stap opzij, omdat op het naastgelegen ruiterpad een kudde op hol geslagen hengsten met van doodsangst gillende Gooise paardenstaartmeisjes erop mijn wandelpad kruiste. In de door hen achtergelaten zandwolk kwam ik tot de aanname dat het verharde fietspad wellicht een veiligere plek is in het bos.

Naïviteit kent geen grenzen. Op het moment dat ik dat bereikte werd ik rakelings gepasseerd door een groep ANWB-pensionados op elektrisch aangedreven huurfietsen, gespannen op zoek naar een knooppuntenbord. Even nog dacht ik dat het stil was geworden en dat ik het getik hoorde van de bonte specht en het gekwetter van de scholekster. Maar het was het geknetter van crossmotoren op een open stuk in het bos. Verdwaasde Pokémonzoekers, geocachers, joggers met hartslagmeters… ik heb ze allemaal gezien.

Nee, er zijn geen beren en slangen in onze bossen. Wel tijgermuggen, wespen, teken, processierupsen en ander geniepig klein spul.

En mensen, dus.

Nee, zei een vrouw op de televisie, wij willen niet op uiterlijk beoordeeld worden. Ze had felrode lippenstift op, rouge op haar  wangen, mascara op haar wimpers, geëpileerde wenkbrauwen, modieuze oorbellen in en een kekke speld in heur haar. Waarom? Vraag het haar zelf maar. Ik was bereid haar te nemen zoals ze was.

Vrouwen beoordelen op hun uiterlijk -tricky onderwerp. De moderne vrouwmens wil niet gezien worden als lustobject en knapt af op Bokito-gedrag. En zij heeft een punt. Of liever gezegd, twee punten. U merkt, ik moet op mijn woorden letten.

Het ging dus over vrouwen en uiterlijk. En dan is de stap naar het EK Vrouwenvoetbal maar een kort passje. Mij is de afgelopen weken herhaaldelijk en door lieden van beiderlei kunne gevraagd of ik er wat aan vindt. Aan voetballende vrouwen. Of ik aan de buis gekluisterd zit als Miedema, Martens en Van Veenendaal de wei in rennen om andere Europese dames van Jetje te geven. Of ik die niet van Lotje getikt vind. Het antwoord is: ja, dat vind ik wel leuk. En nee, ik vind ze niet van Lotje getikt. Wij mannen worden tijdens de wedstrijd echt niet afgeleid door lustgevoelens. We noemen de speelsters bij hun achternaam, dat maakt ze al niet sexy, en die korte mannenbroeken geven ons libido nog een gemene trap na.

Dus ik kijk ernaar alsof ik kijk naar DOVO-IJsselmeervogels voor de beker: het haalt het niet bij Real Madrid-Bayern München qua techniek, tactiek en tempo, maar daarom kan het nog wel aantrekkelijk zijn als kijkspel. Wat maakt dat uiterlijk nou uit? Hadden John de Wolf en Ruud Gullit ook geen lange haren? En hebben Zlatan en Bale ook niet een staartje? Nou dan. Een spannende pot is een spannende pot. Excuus, ik moet weer op mijn woorden letten, ik weet het. Gevaarlijk spel.

Ik kijk er dus graag naar. Zolang maar niemand zegt dat de dames zich weren als kerels, want de feministenpolitie waakt altijd. En terecht. Maar word ik dan ook niet stiekem opgewonden van die blote vrouwenbenen en strakke truitjes? Zeg eens eerlijk? Het was nota bene een vrouw die me deze vraag stelde. Misschien hoopte ze op een foutemannenopmerking. Kwijlend, over shirtjes ruilen na afloop op het veld. Oubollig, hoe goed Mien Bep dekte. Of laatdunkend: dat vrouwen denken dat er een hond het veld is opgerend als je praat over een tackle op de bal.

Nee. Sorry. Ik zie daar gewoon elf sportmensen, die proberen het beste uit zichzelf te halen. Zoals ik in het dameshockey ook elf sportmensen gebukt zie rennen en zoals ik Irene Wüst als schaatsmens zie en Annemiek van Vleuten als fietsmens, Ranomi Kromowidjojo als zwemmens en Dafne Schippers als loopmens. Ik bewonder hen om wat zij presteren.

Ben ik nu een rare man? Zo’n zacht ei, dat tegen beter weten in blijft ontkennen dat jonge vrouwen met goddelijke lichamen in badpak, rokjes of topjes, in niets verhullende schaatspakken of strakke wielertruitjes hem niets doen? Nee, die doen me niets. Helemaal niets.

En wilt u mij nu excuseren? Ik moet naar een afspraak. In de Bananenbar.