Het Gele Gevaar noemden wij ze ooit. Mao zou ons komen opvreten met zijn rode boekje, zoals wij de nasi en de bami van hen opvraten. Maar er gebeurde helemaal niks, er kwamen wel Chinezen, maar die hoorde of zag je niet als je er niet ging eten. Of ergens ging gokken, want daar hielden ze van. En de nasi en de bami kwamen vooral uit Indonesië en niet uit China.

Maar de laatste jaren rukken ze toch stilletjes op, die Chinezen. Wim Kan zei ooit al: ik denk wel dat ze komen, maar één voor één. Er zijn inmiddels straten in Nederland waar tien tot vijftien Chinese massagesalons zitten, naast elkaar, vast heel gewoon hè. Die zaakjes trekken veel mannelijke klanten in regenjassen, maar daar moet u verder niks achter zoeken.

Er verschijnen overal grote Chinese winkels met spotgoedkope dingetjes, de zogenoemde belchinees gokt met de telefoon aan één oor op onze voetbalwedstrijden, er is ook al een rijke Chinees die lachend een hele voetbalclub heeft opgekocht,  ADO Den Haag, onze nationale damestafeltennisploeg bestaat uit Chinezen en in Giethoorn is sinds kort zelfs een speciale buskaart ontworpen voor Chinezen -ja maar echt, hè.

Busmaatschappij Connexion verkoopt voor tien euro dagkaarten in het Mandarijn, de nationale taal van China. Onze nieuwe Aziatische vrienden kunnen daarmee een dag rondreizen door Noordwest-Overijssel. En er wordt nog gewerkt aan een folder en een echte dienstregeling in het Mandarijn.

Het Mandarijn  begint vanuit Noordwest-Overijssel aan een zegetocht door het hele land, mark my words. Het zal niet lang meer duren of zelfs de sinaasappels bij de groenteboer worden aangeprijsd in het Mandarijn.

Ze zijn welkom natuurlijk, de Chinezen, want het zijn  harde werkers en ze hebben iets gemeen met ons: wij worden wel de Chinezen van het westen genoemd, om onze handelsgeest. Maar wat gaat dit betekenen voor de Nederlandse man, in de Nederlandse straat?

Die staat nu al glazig te kijken naar de borden van de halal slager en de islamitische bank, of die bij de Russische supermarkt en straks dan ook nog eens bij een Chinese bushalte. Want die nieuwe landgenoten kennen Arabische, cyrillische en Mandarijnse tekens –en dat zijn nou net schriften die je als bijvoorbeeld Giethoornaar niet zomaar kunt lezen.

Niet zo lang geleden kwamen we met zijn allen tot de conclusie dat de wereld een dorp was geworden, zo dichtbij en bereikbaar was iedere plek op aarde inmiddels. De volgende stap is aanstaande: elk dorp wordt een wereld. Een multi-cultiwereld, die reikt tot in het hart van zelfs een oernederlands dorp als Giethoorn.

Misschien moeten ze ook alvast een andere naam verzinnen voor dat dorp. Babylon?

Eh… hoe schrijf je dat in het cyrillisch, het Arabisch en het Mandarijn?

Ik wil u iets vertellen over... (TINGEL) O wacht, ik krijg net een sms’je binnen… Herman zo te zien, over ons feest van overmorgen. Die moét ik even beantwoorden, ik app hem wel even terug via onze Whatsapp-groep Feest. Maar er is iets veranderd dus dan moet ik Annelies even mailen, want die wil niet in die groep.

Wat ik wilde vertellen is… (PIEP) Wacht, daar zal je Peter hebben, die stuurt een PB’tje via Facebook, een persoonlijk bericht –of heet dat nu Messenger?  (TRING) 

Oh, Peter kan niet overmorgen, dat zal ik even de groep laten weten, moment hoor. (TOKTOK)  

Ik heb al een reactie ook, zie ik, van Loesje via Telegram…  Tja, die vind ons ouderwets bezig met dat Facebook en Whatsapp, maar nog niet zo ouderwets als Job die zweert sinds kort bij Periscope en Meerkat, maar dat heb ik er nog niet op. Wel Google +, maar dat heeft hij dan weer niet.

Eens even kijken… (FUUT, BEL, KOEKOEK) Ik heb nu contact met tien mensen tegelijk, dus dat gaat goed. Bram gebruikt zijn telefoon principieel uitsluitend om te bellen en te mailen, maar misschien kan ik hem bereiken via zijn G-mail account dat hij binnenkrijgt op zijn KPN-mailadres –anders ontvangt hij in het buitenland geen mail. En hij kan nu eenmaal niet overal vandaan Skypen.

Soms gaat onze conversatie verder via zijn vriendin, Joke, die graag Wordfeud speelt en dat doe ik ook, dus dan communiceren we via de chatfunctie van dat spel. Maar vaak moet je de daar besproken dingen wel even bevestigen, zodat anderen het ook weten. Dus dan Twitter ik het even rond. Maar het makkelijkste is toch die eigen feestgroep van ons, op Whatsapp

Ja, ik heb het tien jaar weten tegen te houden, maar ik ben nu dan toch ook een virtuele contactman geworden. Het is zo makkelijk, je kletst de hele dag door met iedereen zonder ze te hoeven zien!

Laatst ben ik door een oud vrouwtje naar de overkant van de straat geloodst omdat ik zelf mijn ogen nodig had om op het scherm te kijken. Want je mist zó wat als je niet uitkijkt. (PIEP)

Richard had ik bijvoorbeeld al een week niet virtueel gesproken, bleek dat die nu op iA Writer zit. Dat mailde hij me en voor de zekerheid stuurde hij ook nog een appje, een Telegrammetje én een sms’je.

En zo communiceren wij ons suf, we zijn altijd en overal bereikbaar. Alleen weten we soms niet hoe.

Een aardige man uit Deventer verhuurt zichzelf als De Naakte Troubadour. Ik geef het maar even door.

Hij is al redelijk succesvol en wordt vooral gevraagd op damespartijtjes waarop hij, zoals hij dat zelf noemt, all the way gaat mits de dames dat willen en geheel in het nette. En och, als hij I can’t get no satisfaction staat te zingen en de vrouwen handtastelijk worden groeit hij alleen maar in zijn rol, zal ik maar zeggen.

De Naakte Troubadour is niet het enige signaal dat bloot weer hot begint te worden. Is het afgelopen met de nieuwe preutsheid die ons is overvallen na de wilde jaren zestig en zeventig? Naakt grijpt om zich heen, net naakt wel te verstaan.

Er is een zender mijn kabelpakket binnengeslopen die op gezette tijden dames laat zien die serieus nieuws presenteren terwijl zij zich langzaam ontdoen van hun ondergoed. Naked News heet dat programma en ik moet zeggen dat het mij af en toe afleid van het item dat ze presenteren. Je hoort wel Bekaa-vallei maar je ziet wat anders, en als je je als man probeert te concentreren terwijl je blik word getrokken naar een paar tepels als sigarenpeuken, tja...

Naked News, u kent het vast nog niet –en anders uw man wel, mevrouw. Hoewel, de dames doen ook niet zo moeilijk meer over bloot en zelfs ruige seks getuige het recente succes van Fifty shades of grey.

Dames doen ook grif mee aan een bloot relatieprogramma op de Nederlandse televisie, First dating. Een man en een vrouw ontmoeten elkaar daarin op een tropisch eiland voor het eerst. Naakt, wel te verstaan. Het idee is dat dat de beste manier is om elkaar echt te leren kennen, want er hoeft niet meer geloerd te worden, je ziet meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. En bloot slaat dood, zoals naturisten al jaren weten.

Op naturistenterreinen staart niemand je aan, juist omdat er niks te zien valt.  Bloot is daar zo normaal als gekleed in de andere wereld. Oké, het is wat lastig voor de dames bij het volleyballen en het is wat moeizaam tennissen voor de heren, maar verder… och, het zal mij persoonlijk aan mijn reet … nou ja, u weet wa’k zeggen wil.

Niet dat daar geen regeltjes nodig zijn, al was het maar om de supermarkt hygiënisch te houden; even een doekje omslaan wordt daar wel op prijs gesteld, want niemand vind het fijn als er blote lichaamsdelen in de andijvie hangen, laten we wel zijn.

Ik noem de naturistenterreinen, omdat de De Naakte Troubadour zegt dat hij juist daar graag zou willen optreden; want hij vindt het een beetje raar dat daar bij muziekuitvoeringen meestal het publiek bloot is en de artiest niet. Die staat dan te zingen van Annie, hou jij m’n tassie even vast…  of Oerend Hard, maar het slaat nergens meer op. Hij staat min of meer in zijn hemd.

De Naakte Troubadour is daarom ook al bezig om een band te formeren: mannen, vrouwen, het maakt niet uit, als ze maar bloot optreden. Hij zoekt ook nog een naam. Iemand een idee?

 Wat? Niks Aan? Hm, ik geef hem door!

Er bestaan boekjes van de Amerikaanse striptekenaar Don Martin, ‘Domme antwoorden op domme vragen’, deel 1,2 en 3. Hij tekende daarin bijvoorbeeld iemand die zat te vissen, aan wie dan werd gevraagd: ‘Bent u aan het vissen?’ De antwoorden die daarop volgden waren even geestig als dodelijk.

Ik moet nog weleens aan die boekjes denken als ik met mijn armen vol boodschappen bij de kassa van een winkel sta en de caissière hoor vragen: ‘Heeft u alles kunnen vinden?’ Dan mompel ik iets van: ‘Nee, jullie hadden het te goed verstopt, ik geef het op.’ Maar ik zou willen dat Don Martin me iets gevatters influisterde.

Na het afrekenen klinkt dan het onvermijdelijke: ‘Fijne dag nog.’ Want de lange lange economische crisis heeft bij de middenstand de klantvriendelijkheid weer uit haar lange lange winterslaap getoverd. Met behulp van marketingsbureaus deze keer.

Het is een ziekte, die gekunstelde vriendelijkheid van de verkopers. ‘Fijne dag, nog.’  Alsof je net iets verschrikkelijks hebt meegemaakt en je maar moet hopen dat je er de rest van de dag er nog iets van kan maken.

Voor wie al een tijdje weg is uit Nederland: let op, in restaurants wordt u niet meer smakelijk eten gewenst; nee, de serveerster kijkt u tegenwoordig na het neerzetten van de gevulde borden zo inlevend mogelijk aan, zakt geheimzinnig door de knieën tot haar hoofd bijna het tafelblad raakt en fluistert dan met warme stem: ‘Geniet ervan…’

Dat moet, want vriendelijkheid doet verkopen, dat is uitgezocht, en dus zullen we goddomme vriendelijk zijn tegen mekaar.

Iedere vakkenvuller bij de bouwmarkt is een gastheer geworden en als je vraagt waar de kopschroefbouten liggen loopt hij met je mee en wijst het voor je aan. En informeert –alvorens hij je ‘nog een fijne dag’ wenst-  of je misschien niet een schroevendraaiertje erbij wilt of een nieuw kwastje bij die mooie pot verf in je boodschappenkarretje. Bij V & D staat meteen als u binnenloopt in het middenpad een grote man in een net pak met een nette stropdas. die u ‘een héle goede middag!’ toebrult en u voor de verandering vraagt of u alles kunt vinden. Bij het pompstation vraagt de bediende bij het afrekenen van uw benzine of u wellicht wenst te profiteren van de geweldige weekaanbieding, niet zelden een rolletje drop of een zakje pinda’s tegen de houdbaarheidsdatum aan.

Bij de apotheekhoudende drogist moeten ze tegenwoordig vragen of je wel weet hoe paracetamol werkt. We zijn niet ver meer van aparte drogisterijhoekjes waar je discreet wordt onderwezen in het doeltreffend aanbrengen van de zojuist aangeschafte aambeienzalf. Hét moment om de praktiserende drogist te vragen of hij zelf alles heeft kunnen vinden, lijkt me, en of hij er wel genoeg van geniet. Maar dit terzijde.

Opmerkelijk is dat al die vriendelijkheid bedoeld is om de verkoper-klantverhouding  persoonlijker te maken, maar dat het juist afstoot en daardoor onpersoonlijker

  wordt. Die standaardzinnetjes irriteren en het winkelende volk mort. Na twee jaar drammen weten we het wel, we hebben het allemaal kunnen vinden en we genieten ervan.

Goed, heeft u alles kunnen horen? Fijne dag nog!

Die werelddagen, er komen er steeds meer. Wat zegt u? Werelddagen!

Nooit van gehoord? Internationale vrouwendag, op 8 maart?  Wereldkankerdag, wereldlepradag, wereldaidsdag en andere dagen voor vreselijke ziektes. Allemaal goedbedoeld aandacht vragen, hou me ten goede. Erkend door de VN, de Europese Unie, de regering of loslopende andere organisaties. En in Nederland doen we er dan graag nog een schepje bovenop, met onze eigen dagen. Maar je kunt het ook overdrijven.

Wereldbrailledag, oké, dat kan nog. Maar warmetruiendag, op 16 februari? Bedoeld om energie te besparen: allemaal een handgebreide trui aan, en de kachel uit. Of de Internationale Dag van de moedertaal?  De Dag van de Slaap? Hoef je dan je bed niet uit?

Die dagen zijn volgens mij vooral bedoeld voor journalisten met gebrek aan creativiteit. Er is altijd wel iemand die op zo’n redactievergadering de agenda openklapt en opgelucht roept: 'Ha, vandaag is het 1 september, jongens, duurzame dinsdag! Wie gaat er iets duurzaams doen?'

Agendajournalistiek, dat krijg je ervan.

'Vandaag is aangeschoven –aangeschoven, brrr!- de dochter van de dertig jaar geleden ontvoerde bierbaas X, wánt: het is vandaag de internationale dag van de ontvoerden.'

Organisaties en voorlichters met een journalistieke achtergrond weten hoe het werkt. En dus is 24 november Internationale Niet-winkeldag. Een interview met een belanghebbende, waarschijnlijk iemand die toch al nooit ging winkelen. 31 mei: Anti-tabaksdag, 25 juni: Handdoekdag, in juni Roze Zaterdag en op 19 november is het Internationale Mannendag. Nooit iets van gemerkt. Derde zaterdag in maart: Vriendinnendag. Echt waar.

Maar het is zo inconsequent. Want waarom dan geen Vriendendag. Er is ook de Dag van de Doktersassistente, maar waarom dan ook niet een dag voor de apothekersassistente of voor de huishoudelijke assistente? Waarom de een wel en de ander niet?

Het is een wirwar, die lijst, pure willekeur. En echt, het kan altijd nóg kneuteriger. De eerste zaterdag in mei is het de Internationale Dag van het Naakt Tuinieren, geloof het of niet. En de dag dáárna dan? Internationale Brandnetelblarendag? 

Het jaar is nog niet helemaal dichtgetimmerd, maar als u zelf nog een werelddag wilt uitroepen moet u snel zijn want veel is er niet meer over. Een Internationale Columnistendag, is dat wat?

Ik vind eigenlijk dat er snel een dag moet komen dat we geen Dag hebben. Een officiële Internationale Geen Dag-Dag. Of stop met die kalenderonzin, glimlach en wees vriendelijk voor iedereen –dan heb je elke dág een werelddag.