Mijn buurman rookt en kucht in zijn tuin, de hele dag. En ik heb daar last van.

Maar moeten daarom alle rokers die overlast geven in hun tuin of op hun balkon verboden worden, zoals Clean Air Nederland wil? Van mij mag de buuf paffen, maar ja: dan krijg ik dus longkanker van het meeroken.

Dat is nou mijn probleem: ik heb geen duidelijke mening. Over niks. Was ik maar zo’n tv-prater als Johan Derksen, die overal een mening over heeft, of Peter R. de Vries of Jan Mulder. En als je een keer fout zit je eruit redden met een kwinkslag, kon ik dat maar!

Maar ja, ik zie altijd de achterkant van het gelijk. Zo vind ik die vluchtelingenstroom verschrikkelijk, maar ik denk ook weleens dat we heel naïef een oorlog van elders aan het importeren zijn. Dat moslims ook hier christenen en joden en atheïsten gaan aanvallen, en andersom. Maar is dat een mening, of is het gewoon xenofobie? Want dan hoor ik weer die humanitaire hulpverleners, hele lieve mensen, die zeggen dat het je menselijke plicht is om oorlogsvluchtelingen op te vangen. Waar ze ook vandaan komen en al verkrachten ze door hun trauma’s of op grond van hun cultuur straks je dochter. Of ga ik nu alweer te ver?

Was ik maar zo iemand die alles zeker weet. En elke week de rest van de wereld in een vlammende column vertelt hoe het zit. Maar ik ben een columnist zonder mening, het is niet anders.

Onze oudjes kwijnen weg, er moet snel meer geld naar de zorg.

Zo, dat is eruit!

Maar er moet ook geld naar ontwikkelingshulp, vind ik dan tegelijkertijd. Want anders komen er nog meer gelukszoekers en echte vluchtelingen deze kant op en dan is er nog minder geld straks voor de zorg.

Is dat een mening? Ik weet het gewoon niet. Bij verkiezingen stem ik links als rechts aan de macht is en rechts als links teveel praatjes krijgt. Zo hou ik al jaren in mijn eentje dit land in evenwicht. Denk ik. Je kunt jezelf veel wijsmaken.

Moet Zwarte Piet weg, omdat hij een racistisch symbool is? Van mij mag Ome Henk voortaan alleen wat schoorsteenroet op zijn blanke bakkes smeren, maar ja, dan wordt hij door zijn nog goedgelovige neefje wel direct ontmaskerd. ’Hee, kijk, ome Henk!’  Weg heerlijk avondje.  Kindertrauma’s liggen op de loer. Anderzijds: donkere kinderen krijgen weer trauma’s van die echte zwarte pieten.

Moet Volkert van der Graaf weer achter de tralies, omdat hij de voorwaarden voor zijn vrijlating heeft geschonden? Natuurlijk,  meteen op water en brood, die arrogante griezel! Of wacht, straks is het toch één groot complot en heeft de overheid Pim Fortuyn laten vermoorden door Volkert, je weet het niet.

Moet Oekraïne in de Europese Unie, of is dat slecht voor ons? En die mensen daar dan, moeten we die laten stikken?

Syriërs die met kindbruidjes stoeien, dat heet hier toch pedofilie? Ja dat wel, maar het is nu eenmaal hun cultuur, dus ja… Ik geef mijn mening graag voor een andere.

Soms denk ik wel: wat zou Peter R. de Vries hiervan gezegd hebben? Hoe zou Johan Derksen dit geformuleerd hebben?

Maar steeds vaker denk ik: er moet meer sympathie komen voor de bewust meninglozen. De mensen die in enquêtes bij de vraag ‘ja, nee of geen mening’ hun rug rechten en ‘geen mening’ invullen. Met de ogen dicht en schouderophalend.

Niet dat ze over zich laten lopen, die meninglozen, maar het zijn wel vaak de vriendelijkste mensen. Ze luisteren goed in een debat en als je ze vraagt wat ze er zelf van vinden zeggen ze dat volgens hen de waarheid in het midden ligt. Als iedereen nou eens geen mening had, dan zouden we vast ook geen oorlogen hebben.

Jemig, wat zeg ik nu? Wáár is mijn toetsenbord!

Ik heb die poepapp op mijn mobieltje geïnstalleerd, uit nieuwsgierigheid. 

Wat?

Ja, er is een app op de markt die je, als je op de wc zit, in contact brengt met andere mensen die op dat moment hetzelfde doen. Zodat je met hen kunt chatten tijdens de stoelgang, anoniem en desnoods in groepen.

De app wordt door de ontwikkelaar, Ricardo Gruber, aangeprezen als ‘een magische plek waar mensen elkaar wereldwijd in anonimiteit kunnen ontmoeten, om te genieten van een moment van zen, vrede en rust’.  Einde citaat. Filosoferen en ideeën uitwisselen terwijl je de geit zit te verpennen, je moet er maar opkomen. Zeer geschikt voor mensen die een grote boodschap te verkondigen hebben, lijkt mij.

Ja, ga er maar even voor zitten want niets leent zich zo voor flauwe woordspelingen als een medemens die in het kleinste kamertje aan een bruine trui zit te breien.

De applicatie heet Pooductive en is behalve anoniem ook geurloos -ik zeg het er maar even bij. Gruber had gedacht middels crowdfunding even tienduizend euro bij elkaar te harken voor dit project, maar dat was eh… vergeefse hoop: er waren maar drie mensen bereid om geld in zijn pot te storten. Dat leverde een bedrag op van slechts 184 euro, maar met dat bedrag veegt Gruber zijn r… nou ja, shit happens

-ja, ik heb u gewaarschuwd!!

Ik ben eigenlijk gewoon benieuwd of Nederlanders deze app ook gaan gebruiken; het is weliswaar gratis maar misschien zijn wij er te schijterig voor of we vinden er gewoon geen drol aan, zeker als we de kans lopen dat we te kakken gezet worden door bruine beren die elders aan het hek staan te rammelen -mededrukkers die ergens verderop hun anonieme reukoffer brengen. Zucht. Zou een Duitser bijvoorbeeld in dezelfde stemming op de pot zitten als een Nederlander en ook hetzelfde in de pot lozen? Want ja, es kann nicht immer Kaviar sein.

Maar als je tóch de bleke jongen met de grote bril gaat bezoeken, kun je met deze app de spreekwoordelijke fax naar Darmstadt wél direct ook digitáál versturen, en trouwens naar elke willekeurige andere stad waar iemand maar een zak potaarde aan het openscheuren is.

Terwijl ik zo zit te wachten of een van mijn landgenoten precies nú ook Mandela op de boot zal zetten, bedenk ik me waar ik het over zal gaan hebben tijdens het gezamenlijk sanitair relaxen. Het lijkt mij niet bevorderlijk voor de stoelgang om het over de behoefte zelf te hebben, want de ander lijkt mij niet geïnteresseerd in elke achterwaartse zucht en je moet er al helemaal niet aan denken dat je je mededrukker kond doet van het feit dat jij even slappe Katrien in de porseleinen troon aan het deponeren bent. Waarop die ander dan antwoordt dat hij ook net pindakaas aan het downloaden is. En ga je van knallenstein, dan hoeft de ander dat ook niet te weten.

Zo, nou is het klaar met die flauwe flapdrolhumor.

Ik zit al voor mezelf te repeteren. De vluchtelingen, de zorg, de Griekse crisis. Wáárover app je als je je rioolbelasting zit te betalen.

Afijn, ik zit nu al een uur in eenzame maar zelfgekozen opsluiting op de troon, maar geen Nederlander meldt zich. Niemand wil erin investeren en niemand wil hem gebruiken. Wat een shit app! Ach, ik druk me weer ongelukkig uit.

Weet je wat? Trek maar door, allemaal tegelijk.

In een vrij land mag je alles zeggen, mits dat binnen de grenzen van de wet is. Toch?

In Nederland mag je bijvoorbeeld zeggen dat je een hoer bent, dat is hier een gerespecteerd beroep. Als het op vrijwillige basis is, dat wel. Hoeren betalen belasting, houden zich aan regeltjes, hebben keurig tien minuten koffie- en rookpauze tussendoor… kortom: het mag; je mag hardop zeggen dat je een hoer bent.

Maar is dat ook verstandig? 

Is het verstandig als de nicht van Tante Annie op een verjaardagsfeestje, gezeten in een kring rond de blokjes kaas en de bitterballen, zegt: ‘Wat ik doe? Nou ik zit dus in de prostitutie, sinds een half jaar, ja hoor, dat bevalt goed.’ Nogmaals: het mág. Maar is het verstandig?

Vorige week vertelden twee Amsterdamse prostituees tegen een Amerikaanse douanier dat zij prostituees waren. Gevraagd of ongevraagd, dat is niet duidelijk. Maar hup, ze gingen meteen de cel in, een ijskouwe, ook dat nog. Want in de Verenigde Staten is prostitutie verboden.

Grote verontwaardiging bij de vrouwen en hun partners -want die waren ook mee. Ze deden toch niks verkeerds? Ze kwamen voor vakantie, lekker een weekje eens wat anders: op hun rug liggen in het zwembad. En prostituee wás toch hun beroep? Nou dan! Dat is bij ons heel gewoon, dat ze in Amerika nou zo achterlijk zijn, tja…

En nu komen wij op een heikel punt, ja gaat u er maar even voor zitten want het zal u wellicht verbazen: Wat hier is toegestaan, mag in sommige andere landen niet. En wat in sommige andere landen is toegestaan, mag hier weer niet.

Voorbeelden? Je kunt hier redelijk open zijn over je homoseksualiteit. Maar ik zou daar in Rusland of Oeganda niet over beginnen, als je leven je lief is. Dan ga je voor jaren een nog veel kouwere kerker in of je bungelt binnen 24 uur aan de galg, met als laatste woorden: ‘Ja maar… bij ons is dat heel gewoon!’  Nog een voorbeeld: Als je hier legaal hashverkoper bent in een coffeeshop zou ik dat ook niet hardop zeggen in Thailand.

Ander voorbeeld: Veelwijverij is in een aantal landen toegestaan, je kunt daar trouwen met maximaal vier vrouwen tegelijk. Maar als een man uit zo’n land dat hier doet, dan heet dat polygamie en dan ga je hier de cel in. En dan helpt het niet meer dat vier vrouwen roepen: ‘Ja maar… in ons land is dat heel gewoon!’

Is dat gek? Eigenlijk niet. De wereld is groter dan Nederland. Wij hebben onze normen en waarden en onze wetten. Maar die hebben andere landen ook. En als je daar niks mee te maken wilt hebben, dan moet je lekker in je eigen land blijven. Laten we Amerikanen hier rondlopen met pistolen in hun broeksband, omdat ze dat thuis ook mogen?

Je kunt als vreemde in een ander land niet eisen dat die landen jouw waarden en normen en jouw wetten overnemen. Een Arabier kan niet eisen dat onze dames geen minirokken meer dragen, omdat dat toevallig de norm is in zijn land. Hij mag het wel dénken, die Gedanken sind frei, en hij kan het ook hardop zeggen. Maar of dat verstandig is?

Ik wens de dames hoeren een prettige voortzetting van hun vakantie in Amerika. We zien ze ongetwijfeld nog wel een keer terug in een talkshow of in de krant, om hun verontwaardigde relaas te doen. In geuren en kleuren.

Want dat mag hier.

Pepernoten in de supermarkt, in augustus; kerstballen in het tuincentrum, in september. Mobiele telefoons in restaurants, bekeuringen voor drie kilometer te hard rijden…

Half Nederland ergert zich en op internet vind je tal van lijstjes met dingen waarvan wij in de rooie vlekken schieten. In het verkeer storen wij ons aan bumperklevers en aan mensen die bellen achter het stuur. Aan files ook, maar in de verkeersergernissentop-10 staan die pas op plek vijf, keurig in de rij.

Zelfs aanstaande moeders, die toch geacht worden te leven op een roze wolk van geluk, ergeren zich. Aan mensen die vragen ‘Weet je al wat het wordt?’ of aan vreemde handen op je buik die ‘even willen voelen’.

Soms verdragen zelfs de irritaties elkaar niet, zoals in de supermarkt. Hoog in de ergernis top-10 daar staat daar: lege vakken. Maar ook: het bijvullen van vakken als de winkel open is! De bloeddruk loopt daar verder op van: megalange rijen bij de kassa, kinderen in al hun verschijningsvormen, vooral de gillende en rennende soort, en plastic zakjes op de groenteafdeling die nooit opengaan. Slecht voor je hart is ook de manke medemens, die net in de spitsuren per rollator of scootmobiel zijn slow motion-boodschappen komt doen, en: klanten die in het gangpad gaan staan kletsen.

Qua openbare ruimte krijgen wij als vanouds jeuk van hondenpoep, maar eervolle vermeldingen zijn er voor onbeschofte en asociale buren en voor de wijkagent: die is er goddomme ook nooit als je hem nodig hebt!

Ergernis 1 in het openbaar vervoer: de bus, tram, trein of veerpont is te laat; ergernis 2: de bus, tram, trein of veerpont is te vol.  Daarna komen de zwetende viezerik naast je, die chronisch meurt uit zijn broodmolen, harde muziek uit slechte oordopjes of iemand die naast je zit te schreeuwen in zijn of haar telefoon, soms zelfs in de stiltecoupé.

Op roltrappen: mensen die links blijven staan. Aan de telefoon: lange keuzemenu’s. Facebook-gebruikers krijgen spontaan acne van reclames en van berichtjes zogenaamd namens je huisdier zoals: ‘Net de kattenbak weer volgescheten en toch vindt mijn baasje mij nog lief.’

In de horeca: lang wachten, vieze wc’s, of, meer specifiek: personeel. dat glazen en flesjes uitserveert met hun vingers aan de drinkrand, of maar één taak heeft: ‘U wilt afrekenen? Oh dan roep ik even mijn collega…’. We lopen ook paars aan van restaurants die kraanwater verkopen voor vijf euro per glas.

En zo ergeren wij ons door het leven heen. Het begint al vroeg, scholieren staan te stampvoeten van leraren die te laat proefwerken nakijken of nutteloze discussies houden.

Bij de schildersergernissen vinden we op 1: een afspraak maken voor een offerte en niet komen opdagen. Op de werkvloer scoort hoog: collega’s die roddelen over andere collega’s. Hardlopers schieten in de stress van lolbroeken die hen naroepen (‘Ze hebben hem al, hoor!’) en ook van schurende sportbeha’s.

In relaties komen na het smakelijke wittebrood van de eerste jaren de boterhammen met ergernis op tafel: Hij luistert niet naar haar, doet niks in het huishouden, voorziet de wc-pot dagelijks van verse remsporen en hij laat de toiletbril omhoog en de televisie op het sportkanaal staan. Hij vertelt genante moppen, laat winden, peutert in zijn neus en flirt met anderen –niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde en tegelijk.

Zij doet er uren over om zich klaar te maken, houdt teveel van shoppen, gaat te vaak naar de kapper, en dan heeft ze nóg teveel lichaamshaar, kan niet parkeren, zit de hele dag soaps te kijken en start gesprekken altijd met ‘je luistert niet naar me’.

En zo ergert iedereen zich aan iedereen in dit land. En daar erger ik me dus aan, aan mensen die permanent geërgerd zijn. Al is er één ding nog erger: columnisten die ergernislijstjes voorlezen.

Dat is werkelijk om je dood aan te ergeren.

Afijn, dat was dan de Kerstman. Santa Claus, weggestemd door de Verenigde Naties.

O, had u dat gemist?

Er is nog heel wat over gediscussieerd in de commissies. De adviserende instanties zijn gehoord en de diverse politieke partijen en tenslotte de landen zelf. Hier, de notulen: De zware christelijken: een heidens feest, op de brandstapel ermee; de linkse partijen: dat gestrooi met luxe pakjes kwetst onnodig de arme kindertjes in warme landen; de populistische partijen: het kerstmeneertje werkt precies één dag per jaar en leeft de rest van de tijd op kosten van de gemeenschap, en ook: wij zitten niet te wachten op een tsunami van illegale Lapse immigranten. Tenslotte de Partij voor de Dieren, die was tegen, omdat die arme ingesnoerde en uitgebuite elanden een enorme slee over de wolken moesten trekken, nota bene zonder toeslag voor nachtdiensten.

Toen kwamen de adviserende instanties: De Weight Watchers vonden de plofbuik van de Kerstman een stuitende vorm van obesitas. Greenpeace was tegen de Kerstman, omdat elandpoep de dakgoten vervuilt. De Internationale Bond van Psychiaters maakte bezwaar, omdat kinderen getraumatiseerd kunnen raken op de knie van, en ik quote: ‘die gerimpelde narcist met pedofiele neigingen’.

De bekendste eland heet Rudolf, zei de Joodse Liga, dat klinkt nogal Duits en daar houden wij niet zo van. De Anonieme Alcoholisten achtten een eland met een verdacht rode neus ‘een ontoelaatbare stigmatisering van jeneververslaafden’. De Zuid-Amerikaanse landen vroegen zich maar één ding af: waarom is Santa Claus altijd high in the sky zónder drugs, is dat soms om ons als fatsoenlijke drugsnaties belachelijk te maken?

De emoties liepen hoog op: waarom is die baard wit, vroegen de moslimlanden zich af, en waarom is de Kerstman zélf wit, wilde zwart Afrika weten. Waarom überhaupt een man in die arrenslee, fulmineerde Women’s Right. Onderdrukking van de vrouw, schande!

Toen sprak zacht een grote man met een verentooi op zijn hoofd: ‘Ja, en waarom is dat pak eigenlijk rood?’ Na die vraag viel er een korte, onheilspellende stilte. Het werd menens, besefte iedereen. Wat nu ging het niet meer over de bijzaken maar over de kleur van het pak. Rood. Je kon een kerstbal horen vallen toen het grote Indiaanse opperhoofd Black Pete zich langzaam verhief van zijn zetel en het woord nam, met veel gebaren en af en toe een digitaal rooksignaal naar zijn stamgenoten overzee.

Rood, zo hield hij zijn gehoor voor, hoort bij roodhuiden. Zo werden wij genoemd door de blanken, die ons hebben uitgemoord en wat er van ons nog restte, werd verdreven naar reservaten. Rood is een herinnering aan dat bloedige verleden van zich superieur wanende blanke immigranten. Weg met deze negatieve stereotypen, weg met mensen in het rood! Weg met de Kerstman! En die baard is trouwens ook van de gekke. Meneer de voorzitter, moet ik nog meer zeggen? Ik dacht het niet, meneer de voorzitter. Ugh!' 

Daarna ging het snel, ik hoef het de meesten van u niet meer uit te leggen: de gezamenlijke naties kwamen tot een akkoord, de Algemene Vergadering nam het advies van de commissie over en de Kerstman is, zoals iedereen inmiddels wel weet, voortaan een slanke in het wit geklede zwarte vrouw, vrijwillig voortgetrokken door zes nuchtere scharrelelanden in niet te strakke tuigjes. En de kerstvrouw zal onderweg geen Ho Ho Ho! meer roepen, op uitdrukkelijk verzoek van Vietnam -uit respect voor hun grote revolutionaire leider Ho Ho Ho Chi Minh.

Was er dan helemaal niemand vóór de oude Kerstman bij die Verenigde Naties? Die gezellige dikkerd met die witte baard, dat olijke gezicht onder die rode muts? Ja, de VN-adviseur van de Partij Voor Verdraagzaamheid. Hij was even zoek tijdens de stemming in de commissievergadering.

Bleek onder een schoenzool te zitten.